Μ’αρέσουν πολύ οι γάτες. Είναι τα αγαπημένα μου ζώα. Έχουν μάλακό τρίχωμα, μπωρείς να τους χαϊδέψεις. Και γἀτες είναι καλή συντροφιά!
Έχω διαβάσει ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι κιόλας αγαπήσανε τις γάτες πολύ και τις είχανε σαν κατοικίδια τους. Και στην Χοιροκοιτία (δεν ξέρω πού είναι αυτό, ισως κάπου στην Ελλαδα;) βρισκόταν την αρχαιότερη γάτα που ήταν κιόλας κατοικίδιο. Ζήσε πριν 9.500 χρωνὠν με τον αφεντικό της, πιστεύουν οι επιστήμονες.
Στην Ολλανδία δεν υπάρχουν πολλές αδέσποτες γάτες στους δρόμους. Υπάρχουν μερικές στο δάσσος ή στα λιβάδια, αλλά συχνά οι άνθρωποι τις φέρνουν στο άσυλο ή στο κτηνίατρο για στείρωση, εμβόλια, κτλ.
Στην Ελλάδα υπάρχουν πάραπολλές αδέσποτες γάτες στα χωριά, στις πόλεις, στους δρόμους, στις ταβέρνες, παντού. Περισσοτερες δεν είναι στείρομένες, νομίζω!
Το καλοκαίρι οι τουρίστες (και οι Ελληνες;)τις ταΐζουν όταν έχουν φαγητό στη ταβέρνα. Κι εγώ το κάνω συχνά στην Ελλάδα... Ομως σκέφτομαι: Τί θα γίνει το χειμώνα; Θα ζήσουν ακόμα στους δρόμους, στη βροχή και στο κρύο; Ποιός να τους φροντίζει; Κάμια φορά θα ήθελα να πάρω μια γάτα ή μερικές γάτες μαζί μου, από την Ελλάδα στο σπίτι μου στην Ολλανδία, αλλά βέβαια δεν γίνεται. Είναι συχνά άγριες οι γάτες. Δεν θέλουν να τους χουζουρέψεις και δεν μπορώ καθόλου να τους πιάσω.
Εμείς έχουμε δύο γάτες στο σπίτι. Είναι γάτοι, αρσενικοί, δύο αδερφοί. Τον ένα τον λένε Τόμμι και τον άλλο τον λένε Τίμμι. Λοιπόν ο Τομμι (αριστερά στην φωτογραφεία) και ο Τιμμι (δεξιά). Και οι δύο είναι πεντε χρωνών, έχουν την ίδια ηλικία.
Γεννήθηκαν στο Άμστερνταμ. Η αδερφή μου
η Ελένη, που μένει στο Άμστερνταμ, μας τους έδωσε σαν δώρο, μας τους χάρισε.
Ο Τόμμι και ο Τίμμι έχουν οχι μονο την ίδιο ηλικία, έχουν και το ίδιο χρώμα. Είναι κατάμαύρο. Δεν έχουν κανένα άλλα χρώμα, κανένα ασπρο τρίχο , μόνο μαύρο τα ωραία τριχόματα τους. Είναι « ευρωπαϊκοί κοντότριχοι » . Μοιάζουν πολύ.
Γι’αυτο έχουν διαφορετικά κολάρα στο λαιμό: το ενα μπεζ για Τόμμι και τον αλλο κόκκινο, για Τίμμι.
Οι δυο γάτες είναι σαν παιδιά μας. Κοιμούνται πάνω στο κρεββάτι μας τη μέρα, και την νύχτα θέλουν να βγουν έξω για να ψάξουν ποντίκια, και μερικές φορές εμάς μας δίνουν ένα ποντίκι που μόλις έπιασαν. Δεν καταλαβαίνουν οτί εμείς δεν είμαστε γάτες, οτι δεν τρώμε ποντίκια! Αλλα λέμε «ευχαριστούμε», χαϊδευουμε τη γάτα που το έφερε και βέβαια αυτή αρχίζει να χουρχουρίσει. Αλλα όταν δεν κοιτάξει η γάτα, πετούμε το νεκρό ποντίκι στην κήπο, πίσω από ένα δέντρο ή φυτό.
Είναι η μόνη φοβερή συνήθεια των γάτων: σκοτώνω ωραία ζωάκια...
Posts
